چه خواهد کرد با ما عشق؟

((زندگی زیباست))

زندگی چیزیست تلخ و نا مطبوع. اما زیبا سازی آن کاری است نه چندان دشوار. برای ایجاد این دگر گونی کافی نیست که مثلاً دویست هزار روبل در لاتار ببری یا به اخذ نشان «عقاب سفید» نایل آیی یا با زیبارویی دل‏فریب ازدواج کنی یا با عنوان انسانی خوش قلب شهره‏ی دهر شوی نعمت‏هایی را که بر شمردم، فنا پذیرند، به عادت روزانه مبدل می شوند. برای آن که مدام -حتا به گاه ماتم و اندوه- احساس خوش‏بختی کنی باید: اولاً از آن‏چه داری راضی و خشنود باشی ، ثانیاً از این اندیشه که «ممکن بود بدتر از این شود» احساس خرسندی کنی.

و این کار دشواری نیست:

وقتی قوطی کبریت در جیب‏ات آتش می گیرد از این که جیب تو انبار باروت نبود خوش باش، برو خدا را شکر کن.

وقتی عده‏ای از اقوام فقیر بیچاره‏ات سر زده به ویلای ییلاقی‏ات می‏آیند، رنگ رخسارت را نباز، بلکه شادمانی کن و بانگ بر آر که :«جای شکرش باقی است که اقوام‏ام آمده‏اند، نه پلیس.»

اگر خاری در انگشت‏ات خلید، برو شکر کن که:« چه خوب شد که در چشم‏ام نخلید.»

اگر زن یا خواهر زنت به جای آهنگ دلنشین، گام می‏نوازد از کوره در نرو بلکه خدا را شکر کن که موسیقی گوش می‏کنی نه زوزه‏ی شغال یا زنجموره ی گربه.

برو خدا را شکر کن که نه اسب بارکش هستی، نه میکروب، نه کرم تریشن، نه خوک نه الاغ نه ساس، نه خرس کولی های دوره گرد...

پای‏کوبی کن که نه شل هستی، نه کور، نه کر، نه مبتلا به وبا...

هلهله کن که در این لحظه روی نیمکت متهمان ننشسته‏ای، رویاروی طلبکار نایستاده‏ای، و برای دریافت حق التألیف مشغول چانه زدن با ناشرت نیستی.

اگر در محلی نه چندان پرت و دور افتاده سکونت داری از این اندیشه که ممکن بود که محل سکونت‏ات از این پرت و دور افتاده‏تر باشد شادمانی کن.

اگر فقط یک دندان‏ات درد می‏کند، دل به این خوش‏دار که تمام دندان‏هایت درد نمی کنند.

اگر این امکان را داری که مجله‏ی شهروند را نخوانی یا روی بشکه‏ی مخصوص حمل فاضلاب ننشسته‏ای و یا در آن واحد سه تا زن نگرفته باشی، شادی و پایکوبی کن.

وقتی که به کلانتری جلب‏ات می کنند از این که مقصد تو کلانتری‏است نه جهنم سوزان خوشحال باش و جست و خیز کن.

اگر با ترکه‏ی توس به جانت افتاده‏اند هلهله کن که: «خوشا به حالم که با گزنه به جان‏ام نیفتاده‏اند.»

اگر زنت به تو خیانت می کند، دل بدین خوش‏دار که به تو خیانت می‏کند،نه به مام میهن.

وقس علیهذا...

ای آدم،پند و اندرز هایم را به کار گیر تا زندگی ات سراسر هلهله و شادمانی شود.

1855 - آنتوان پائولوویچ چخوف

(مترجم: سروژ استپانیان)